Poti Sa-mi Iei Tot - Doamna si Vagabondu

Ten utwór pachnie jak szczera rozmowa w kuchni w środku nocy – telefon wibruje na stole, a serce gdzieś daleko już podjęło decyzję. Słowa opowiadają o zagmatwanej miłości, w której dzielą się nie tylko noce i dni, ale także dusze. Można oddać wszystko, można stracić wszystko, nawet siebie – z wyjątkiem tej iskry, która przychodzi z góry i nie należy do nikogo.

Brzmi to jak kronika relacji na krawędzi: trzymać, puszczać, ukrywać korespondencję, powstrzymywać łzy, a wewnątrz nadal burzy się uczucie, któremu brakuje miejsca w takich ramach. Smutek sąsiaduje tu z siłą – tą, która nie pozwala odebrać tego, co najważniejsze, nawet gdy reszta odchodzi.