0.420.061

Stara szkoła, zapach deszczu i odrobina kurzu z basów – wszystko to zmieszało się w rymach, w których nie ma pozowania, ale za to jest pełno prawdy. Każdy wers wydaje się wycięty ostrzem ze starego asfaltu, po którym przechodziło się już tysiąc razy – i mimo to wciąż jest coś do powiedzenia. Nie goni się tu za trendami, nie potrzebuje się filtrów i kolaboracji – tylko dźwięk, pamięć i odrobina zmęczonej ironii wobec życia, które„nu chi blu”, ale i tak gotuje się jak świeża kawa w zadymionej kuchni.

Świat za oknem hałasuje na nowo, ale w środku panuje ta sama spokojna upartość: trzymać się swojego, palić swoje myśli i pisać wersy, które pachną nie hype'em, ale prawdziwością.