Tonę

Burza wewnątrz i na zewnątrz brzmi tutaj tak samo – głucho, ciężko, ale z jakąś upartą iskrą w głębi. Fale napływają jedna po drugiej, wiatr uderza w twarz, a wokół – ciemna woda i obca, obojętna cisza. Wydaje się, że wszystko się wali, a nawet uśmiech staje się czymś sztucznym, jak koło ratunkowe.

Ale między wierszami wyłania się uparte ciepło: światło na horyzoncie, maleńka iskierka nadziei, która odbija się w wodzie, jakby w środku wciąż żył ogień. To nie jest piosenka o porażce, ale o tym, jak nawet podczas burzy można płynąć naprzód – choćby samemu, choćby z poranionymi rękami, ale jednak naprzód.