W TEJ OPOWIEŚCI

Kiedyś wszystko wyglądało obiecująco – prawie jak początek heroicznej sagi, w której jest miejsce zarówno dla smoka, księżniczki, jak i wielkiego planu, który ma wszystko zmienić. Ale zamiast lśniącej zbroi – zatłuszczona kurtka, zamiast eliksiru – napój energetyczny z najbliższego sklepiku„Żabka”, a magia skończyła się dokładnie tam, gdzie zaczęła się rzeczywistość o 6:00 rano i bladą miną na wykładzie.

Słowa lecą jak iskry – dużo, głośno, bez systemu. Każdy monolog jest jak sprint bez mety: chce się uciec od pustki, ale nogi grzęzną we własnych opowieściach. Ironią losu jest to, że bohater tej historii sam jest dla siebie smokiem, sam jest dla siebie ratownikiem i sam jest dla siebie ziewnięciem.

Gdzieś pomiędzy„wszystko będzie” a„wszystko już było” pozostało dziwne zmęczenie rozmowami i obietnicami. Świat wydaje się śmieszny, ale śmiech jest świszczący, ponieważ następnego dnia znów pojawia się lustro – i nie ma w nim rycerza, tylko facet, który po prostu nie zdążył stać się sobą.