Monarcha

Poczucie połysku czarnego cayenne i głośny śmiech nad własną manifestacyjną śmiałością: słowa jakby wypisane na tablicach rejestracyjnych i plakacie politycznym, gdzie władza migocze jak chrom, a obietnice brzmią jednocześnie jak groźba i żart. Brutalna ironia ślizga się po wersach, mieszając marzenie o „rządzeniu” z codziennym absurdem, a w tym kontraście pojawia się dziwne ciepło, jakby ktoś celowo grał w ruletkę z rzeczywistością. Puls bicia działa na wyobraźnię, rytm motoryczny popycha do wizualnych kadrów czarny wąż, konwój, cygaro na architekturze starej władzy; słowa tną, ale uśmiechają się, obiecując „wolne piątki i ciepłe czwartki” jako nagrodę za kartonową rewolucję. Na wyjściu pozostaje uczucie koktajlu z wielkich fantazji i codziennego śmiecia, którego przyjemnie się słucha, ponieważ jest jednocześnie głośny, autoironiczny i cholernie prawdziwy.