Rany, chyba nie daję rady

Kiedy głowa staje się ringiem, a myśli przeciwnikami, nie pozostaje nic innego, jak znowu wstać i uderzyć w tę samą ścianę. Może po to, żeby się upewnić: ból jest znajomy, więc żyję. Zmęczenie ściska gardło, błędy stają się nauczycielami, ale uczeń wciąż ten sam, z głupią wiarą, że tym razem będzie inaczej. W każdym akordzie słychać nie porażkę, ale upór: z tych, którzy nie potrafią się poddać. Niech świat wali się z góry, niech przeszłość czepia się pięt, krok i tak robi się do przodu. Nawet jeśli znowu czeka cię ten sam ślepy zaułek, gdzie walczysz czołem, otrzepujesz się... i próbujesz jeszcze raz.