Come Find Me (with Clementine Douglas)

Wydaje się, że ktoś zgubił się nie na mapie, ale wewnątrz własnej głowy. Wszystko się kręci, migocze, gwiazdy w oddali i żadnego stałego gruntu pod nogami. Niby jest krok do przodu, ale jakby w powietrzu, a nie po piasku. Głos woła nie błagalnie, ale z jakąś delikatną rozpaczą, jakby zbawienie nie wyglądało jak brzeg, ale jak czyjeś ręce wyciągnięte z ciemności. Brzmi to jak moment przed świtem, kiedy serce bije nieco szybciej niż zwykle, a myśli plączą się między „jeszcze trochę” a „dość uciekania”. W tym świetle wszystko jest kruche jak miraż, a nawet szaleństwo wydaje się prawie przytulne, jeśli jest ktoś, kto je znajdzie.