BOOBOO

Pulsuje gdzieś pomiędzy betonowym rytmem a kreskówkowym absurdem, jakby Fred Flinstone zgubił się wśród bloków i bitów rapowych, gdzie powietrze pachnie trawą, wolnością i lekką bezczelnością. Wszystko się kręci, dymi, mruga: półsen, półtrans, ironiczny chaos pod rytm, który sam sobie jest kapitanem. W każdym „żaba-daba” jest szczypta dziecięcej radości, trochę ulicznego buntu i ta ciężka negatywność, która kryje się za śmiechem. Śmiesznie, dziwnie i jakoś przytulnie, kiedy cały świat zamienia się w gęsty rytm „bu-bu”, a ty po prostu kiwasz w takt, starając się nie stracić wewnętrznej równowagi.