WKURWELEPSZEPOGO

Zamknięte zęby i klatka z bloków panelowych sprawiają, że dźwięk wydaje się wyciskać powietrze i pozostawia tylko urywane frazy, które powtarzają się jak zaklęcie: otworzyć okno, niech usłyszą, wysadzić miasto. W tych słowach nie ma tyle wezwania, co zmęczenie, cynizm i dziecinna próba głośniejszego zaznaczenia swojej obecności; dudnienie głośników, echa polskich słów i połamane obrazy składają się na miejskie wyznanie, gdzie jest jednocześnie śmiesznie i strasznie. Przez strumień głosów przebiegają przechwałki, groźby i przemoc domowa, jakby sąsiedzkie rozmowy zamieniły się w rap-reportaż z podwórza, gdzie ktoś śpiewa, ktoś krzyczy, a ktoś uderza w struny wyimaginowanej gitary. Cała ta mieszanka brzmi prawie domowo: osierocenie, z ciepłą ironią i nutką żalu do świata, który uczy oddychać przez pęknięcia.