PROVENZA

Brzmi jak korespondencja, która mogłaby łatwo zakończyć się słowami„no dobrze, wychodzę, czekaj”. Trochę zuchwałe, trochę leniwe, z nutką prowokacji – a wszystko to w rytmie, który wydaje się stworzony dla nocnych ulic, zapachu słodkiego dymu i niekończących się„no cóż, co może pójść nie tak?”. W każdym słowie wyczuwa się grę: pozornie poważną, ale tak naprawdę wszyscy wiedzą, że jutro będzie to po prostu kolejna historia do opowiadania znajomym nad ranem.

Muzyka jest tu jak napój gazowany z rumem – lekka, ale z charakterem. Pod jej wpływem chce się wrócić do czasów, kiedy najważniejszą decyzją było„czyją kolumnę wziąć” i„jaki utwór puścić jako następny”. A potem wszystko samo: reggaeton, kilka spojrzeń, kilka przypadkowych wyznań i już wiadomo, że stare iskry doskonale pamiętają drogę powrotną.