Школа не нужна

Puls jest taki, jakby szkolny korytarz zamienił się w klub nocny: pau pau pau, krzyki, latarki i obce zasady, które wygodnie jest rzucać przez ramię. Tutaj ideologia w podartych dżinsach to nienawiść do niepokojących ścian, pogarda dla matur i biur, przechwałki, które pachną tanim chardonnay i papierosami bezpośrednio podczas lekcji. Wszystko jest głośne, zuchwałe i trochę śmieszne – jakby nieustraszoność została wynajęta na jedną noc.

Wewnątrz tej brawury kryje się teatralna melancholia: słowa o krwi, terminach i„nie dorośnie” brzmią nie jak plan, ale jak mroczna scenografia do przedstawienia. Rozlega się śmiech, lecą zdjęcia, sens zostaje rozcięty – i wychodzi iskrząca złość z nastoletnią poezją samozniszczenia, w której jest więcej patosu niż dążenia do finału.