Llevadme a mi Extremadura

Piosenka pachnie polnymi trawami i starą, dobrą smutnością: prosi, aby zabrać ją do ojczyzny – do Estremadury – i rozrzucić na wietrze, aby stała się nawozem dla plonów. W takich wersach słychać zapach chloroformu i łagodną twardość ziemi: szorstką, ale męsko niezawodną – jak pled ze słomy, który nie wstydzi się położyć na zimnym progu wspomnień.

Wszystko przenika cykl – odejście, przebłysk pamięci i odrodzenie w każdym kłosie. Tęsknota imigranta przechodzi w niemal magiczną obietnicę nieśmiertelności: umrzeć – i natychmiast powrócić w każdym pędy. Nie jest to dramatyczny monolog, ale delikatna instrukcja przemiany w pył, w zapach rozmarynu i w to, co ponownie będzie odżywiać ziemię.

Lekko ironiczne i domowo ciepłe: jakby gotowe rozproszyć się na wietrze, ale jednocześnie dumne – być częścią plonu, częścią tych dróg, które kiedyś pozostały puste. Muzyka jakby obejmuje starą wioskę, przesiewa przez palce przeszłość i mówi: miejsce jest tym, co czeka, a serce, gdziekolwiek by nie jechało, i tak wskaże drogę do domu.