CIBELES

Niedokończone wyznanie – jak notatka pozostawiona między stronami szaf: ból kryje się w niewypowiedzianym, a prośba o„wzlot” odbija się echem w pustej sali. Suknia jest założona na paradę, na dłoniach ślady krwi i potu, a wszystko to – jakby trofea po spektaklu, w którym przyjemność sąsiaduje z chorobą. Uczucie oddania i ponownego oddania: ktoś inwestował, ktoś w zamian odpuszczał.

Koronacja i skrzydła zamieniły się miejscami – korony zdobiły, a skrzydła służyły jako bilet do ucieczki, do odejścia. Piękno pozostaje niezmienne, ale lekcja życia jest surowa: nikt nie jest niezastąpiony, a mecz trwa swoje dziewięćdziesiąt minut, czasem z nieoczekiwanymi dodatkami. Dążenie do dawania więcej okazało się prawidłowością, która obróciła się przeciwko nam.

Duma i upór są ważniejsze niż ciche pokorność; lepiej stać ze złamanym sercem, niż żyć na kolanach z całym. Życzenie dobra wypowiedziane przez wyrzut – i dzięki temu brzmi jeszcze cieplej: gotowość do powrotu – raz, tysiąc razy – pozostaje, pomimo blizn. Na końcu – mieszanka ironii i pokory: miłość jak legenda, którą i tak chce się przeżyć ponownie.