BUTI CALL

Noc pachnie filipińskimi nutami i wypitym koktajlem – jakby ktoś zmieszał Phillie z alkoholem i uznał, że tak smakuje lepiej. Światła migoczą, lustro przypomina, że utrzymanie pozycji jest już prawie sztuką, a ruch zamienia się w cichą prowokację: blisko, ale nie do końca dostępne.

Cała ta historia opowiada o zręczności chwili: dźwięcznych„booty call”, śmiałych spojrzeniach, butach w dłoni i obietnicy do rana. Muzyka szepcze, że można być jednocześnie zuchwałą i niewzruszoną; ciało zapamiętuje rytm, a umysł udaje, że tego nie zauważa. Niewyraźne obietnice dotyczące„jutra” brzmią jak komplement: jeśli nie masz nic przeciwko, zostań, jeśli nie, niech to będzie historia, którą miło będzie wspominać.

Z lekkim uśmiechem na twarzy przypominają się przyjaciele i fałszywi wielbiciele, niczym hałaśliwe tło, które tylko upiększa scenę. Finał i tak jest prosty: głośniejszy bas, jeszcze jedna runda i pewność, że ten wieczór można zapakować do walizki i zabrać ze sobą – niech świat się kręci, a serce będzie na powtórce.