Peregrino

Piosenka pachnie kurzem drogi i gorącym wiatrem z gór. Słychać kroki bosego wędrowca – mędrca lub prostaka, który zmęczył się walką z samym sobą i w końcu postanowił przyznać: najgorszy wróg zawsze znajduje się w odbiciu. Ale tam też znajduje się przebaczenie – w tym samym odbiciu, tylko nieco łagodniejsze, jak oliwkowy cień pod palącym słońcem.

Muzyka kołysze jak nurt burzliwej rzeki, to otacza, to zapiera dech w piersiach. W tych melodyjnych zaklęciach kryje się pragnienie, by odlecieć z gniazda, doświadczyć zawrotów głowy, ale jednocześnie schronić się w najwyższej chatce na górze, gdzie można po prostu oddychać i milczeć.

Brzmi to jak dziwna modlitwa dla tych, którzy zbyt długo próbowali udowodnić światu swoją ważność, a potem zrozumieli: być synem ziemi i pogodzić się ze swoim wewnętrznym pierwotnym„ja” – jest o wiele uczciwsze i spokojniejsze.