Collar

Głos brzmi tutaj tak, jakby ktoś zamknął drzwi na klucz: wydaje się, że można je uchylić, ale zgrzyt klucza natychmiast przypomina o strachu i dumie, które duszą mocniej niż jakikolwiek kołnierzyk. Każde słowo wychodzi z trudem, jak kamień, który już dawno należało zrzucić z ramion, ale uparcie pozostaje na swoim miejscu.

Jest ironia w przyznaniu się do własnej„sztywności” – język nie jest leniwy, ale po prostu zaplątany w supełki, jakby kot schował go nie z głodu, ale dla przyjemności. W tym napięciu przebija się ciepło: metafory zamieniają niezręczność w poezję, a zagubienie w komplement. Ponieważ za tym wszystkim jąkaniem kryje się coś prostego – siła uczuć, która jest głośniejsza niż jakiekolwiek słowa, nawet jeśli tak trudno je wypowiedzieć.