Zweifelturm

Marzenia rozpadają się z takim hukiem, że pozostaje uczucie, jakbyś stał się mniejszy, bardziej absurdalny, jak kawałek popiołu na zimnym wietrze. Ale w środku, pod całą tą sadzą, nadal tli się iskierka. Jest uparta jak dziecięca uraza i gorąca jak pocałunek, po którym nie wiesz, czy będzie łatwiej, czy bardziej boleśnie.

Jest w tym coś dziwnie pocieszającego: niech życie uderza jak nóż, niech rada„wstań i popraw koronę” brzmi jak drwina, i tak pojawia się siła. Jest w gniewie, w rozczarowaniu, w śmiechu przez zęby. I w tym, że nawet na dnie nadal słychać trzask węgla, który obiecuje:„Będzie płomień. Jeszcze poczekamy”.

I niech wątpliwości ciągną się jak bezkresne morze bez brzegów, jedna myśl daje oparcie – można płonąć, nawet gdy wszyscy wokół są przekonani, że dawno pozostały tylko popioły.