Театр

Życie zamienia się w teatr, gdzie kulisy są jedynym domem, a scena – zbyt wielką i zimną ziemią. Maski są tak ciasno założone, że trudno już przypomnieć sobie własną twarz, a oklaski jakby na zawsze wyłączyły dźwięk. Nawet komplementy brzmią tu jak fałszywe repliki, których nikt nie uczył, ale wszyscy muszą wypowiadać.

A jednak w tej dramacie jest coś delikatnego: obietnica uleczenia cudzych ran, nawet jeśli role są pomylone, a fabuła rozpada się na naszych oczach. Antrakt pachnie papierosami i zmęczeniem, ale w tym też jest prawda. Żadnych owacji, żadnych fanfar – tylko cisza sali i ledwo słyszalne„przepraszam” rzucone w ciemność, gdzie przodkowie już dawno siedzą w pierwszych rzędach.