Дзвони

Nocne sygnały rozciągają się jak taśmy starego magnetofonu – powoli, głucho, a w nich mimowolnie wyczuwalny jest puls, który nie należy już do nikogo, poza pustym pokojem. Telefon leci przez okno jak bezsensowny protest, ale nawet odłamki nie są w stanie zniszczyć nagrania głosu, które utkwiło w głowie i powtarza się w kółko.

Głos staje się kolekcją – zachowaną melodią, która mieści się w pamięci i powoli wypiera sny. Pomiędzy śmiechem obcych uścisków a pragnieniem zatopienia się w znanym cieple pojawia się dziwna, bolesna szczerość: można być z kimkolwiek, ale wybrać tylko jedno„zadzwon” – jak starą, napiętą strunę, która w każdej chwili może pęknąć.

Cisza jest lepka jak noc po kłótni: nie traci mocy w świetle słonecznym, ale doskonale wciąga lęki w znane pętle. W tej niemal codziennej melancholii jest coś z ironicznej luksusowości – czekanie na deszczowy dzień, aby choć kropla zewnętrznej pogody usprawiedliwiła wewnętrzną niepogodę. W końcu uczucie to tylko zbiór sygnałów, ale z jakiegoś powodu czasami wystarczy jeden telefon w środku nocy, aby wszystko znów stało się prawdziwe.