settle

Jak rozmowa z samym sobą o trzeciej nad ranem, kiedy oczy już się zamykają, ale myśli wciąż buzują. Trochę goryczy, trochę uporu i ta sama duma, która nie pozwala poprosić o ciepło, nawet jeśli aż drżysz z zimna. Jest tu zmęczenie niekończącymi się twarzami, tęsknota za„starą wersją siebie” i cicha obietnica, że nie będę już godzić się na połowę. Brzmi jak pamiętnik człowieka, który zgubił się w hałaśliwym mieście, ale mimo wszystko trzyma się prosto i wybiera nie mniej niż„prawdziwe”.