Keep Up

Jesień w mieście – a serce śpiewa drżącym akordem: opadłe liście jak zapomniane rytmy, prośba – właśnie teraz, bez zwlekania. Nerwowy metr, który nieustannie próbuje dogonić samego siebie – nie przywiązuje się wstążką i nie znosi wykładów: po prostu trzymaj się w tańcu, nie rozpadaj się na kawałki. Noce szepczą koszmary, które przeszkadzają wstać, a za rogiem ktoś wciąż krzyczy do nieba i przynosi do domu słodycze, jakby w ten sposób można było zamknąć dziurę w domu. Cała ta kruchość jest jednocześnie śmieszna i bolesna; chce się ożywić strach i powiedzieć:„Przestań stukać, żyj dalej”. Uczucie, jakby równy marsz nagle stał się osobistym, drżącym bębnem – i dzięki temu jest jakoś cieplej.