orpheus

Jakby mit opowiedziany na nowo – gdzie gwiezdne nasienie spada do ogrodu, gdzie miłość uparcie schodzi do podziemnego świata, by tylko przywrócić oddech ukochanemu sercu. Tutaj śmierć i wieczność, jak w złym małżeństwie, są nierozłączne, ale i tak kusi, by spierać się z losem. Utwór podąża za cieniem Orfeusza i Eurydyki, ale zamiast antycznych marmurowych kolumn – rozdarte uczucie, które trzyma mocniej niż jakakolwiek grawitacja. Wyszedł piękny, nieco tragiczny i do bólu ludzki.