Дым

Dym unosi się leniwymi kłębami, jakby chciał ukryć sufit przed zbędnymi myślami. Wieczór znów okazał się„zepsuty”, ale ma to swoją terapię – pozwolić sobie na przerwę, trochę chuligaństwa i szczere milczenie zamiast wyczerpujących rozmów. Są tu żale, nawyk życia„nieprawidłowego” i chęć stania się lepszym – wszystko wymieszane jak popiół w popielniczce. Ale w tym pogniecionym pokoju z płytami na ścianach rozbrzmiewa coś ważniejszego niż dym: pamięć o upadkach, łzy matki i cicha wytrwałość, by znów się podnieść. Powstaje spowiedź owinięta dymem papierosowym, gdzie nawet błędy nie brzmią jak wyrok, ale jak sposób na dalsze oddychanie.