Cheerleader

Ten utwór jest jak dudnienie wagonów metra, gdzie miłość rozbłyska jasno, ale pozostawia siniaki. Wyczuwa się w nim szalony rytm podziemia, gdzie każdy wagon to nowy zwrot losu. Tutaj królowa z koroną rozbija usta, a syn błazna traci głowę na linii J. Nie ma ratunku w tłumie, nie ma schronienia przed spojrzeniami, tylko niekończący się cykl stacji i uczuć. Pociąg L pędzi przez szarą mgłę, gdzie namiętność jest kopnięciem w żebra, a kolor życia jest szary, następujący po brązowym. Ironiczny, zuchwały, z posmakiem asfaltu, ten utwór jest odą do tych, którzy kochają i gubią się w rytmie wielkiego miasta.