Nights in Armor

Gdzieś pomiędzy zmęczeniem a gniewem rodzi się ten dźwięk – jak walka, w której ważniejsze jest nie zwycięstwo, ale po prostu udowodnienie, że wciąż ma się siłę. Słowa łamią się na kawałki, jakby zęby na odłamki szkła, ale w nich czuć puls:„bij mnie, i tak płonę”. Świat się rozpada, słońce zostało skradzione, a zamiast jasności przed nami pojawia się złota gorączka we śnie. A jednak z popiołów wyłania się dziwna wytrwałość: dopóki jest ogień, jest ruch.

Wideo Joe Shaffera