Boom!

Zamglona dymem rzeczywistość, gdzie tabletki mieszają się z niepokojem, a telefony pozostają bez odpowiedzi. Słowa jakby pędzą z prędkością, zderzają się ze sobą i rozpadają się o beton zmęczenia.

W środku huśtawka: raz przyznanie, że chce się słyszeć głos każdego dnia, raz surowe„przepraszam, nie odbiorę”. Wszystko kręci się w trybie„dalej, dalej”, ale własna zamglona głowa przeszkadza w zrobieniu kroku naprzód. Muzyka brzmi tak, jakby to był wewnętrzny czat, gdzie zamiast emoji są tabletki i bezsenne noce.