Crackeando Antares

Brzmi jak pamiętnik kogoś, kto wychował się na bitach i przetrwał na zasadach. Trochę zmęczony, trochę zły, ale niezwykle szczery. Tu nie chodzi o miłość i zdecydowanie nie o uznanie - chodzi o „naprawdę jestem não ligo”, kiedy za tobą nie jest już patos, ale doświadczenie.

Piosenka przypomina ten stan, kiedy oskarżają, potępiają, domyślają się, ale w środku panuje cisza. Bo nie ma już potrzeby wyjaśniać. Ani obcy, ani nasi. Wszystko, co było ważne, zostało już zrobione lub przeżyte. Pozostały tylko fakty, ofensywnie precyzyjne wypowiedzi i chęć nie wchodzenia w czyjeś brudy, ale wycierania własnych.

A jeśli ktoś uważa, że ​​to po prostu „dis”, to warto posłuchać – czasami prawda brzmi głośniej niż dramat. Zwłaszcza na tle autotune.