Cantando Sem Voz

Brzmi jak list napisany w drodze – na kolanach, między przystankami i wspomnieniami. Trochę pognieciony, trochę spóźniony. Ale bardzo szczery. Wydaje się, że wszystko już pękło i rozpadło się, ale człowiek i tak idzie dalej – ulicami, wspomnieniami, w kółko. Śpiewa prawie bez głosu, bo serce już się wyśpiewało. I pozostaje tylko nadzieja. Taka, która żyje gdzieś pomiędzy„może” a„prawdopodobnie”. Melancholia bez histerii, po prostu z cichym„talvez” w kółko. Bo niektóre uczucia nie są tu i teraz, ale na wypadek, gdyby nagle w innym życiu, w innym świecie, inną drogą... udało się spotkać ponownie.